சுகத்தின் கேன்வாஸ்;மருது

இந்த மாத பிப்ரவரி உயிர் எழுத்து(2009) இதழில் ஓவியர் மருதுவைப் பற்றி தா.சனாதனன், அ.மங்கை,இயக்குநர் மிஷ்கின் உள்ளிட்ட சிலர் தங்களின் பார்வையை எழுதியிருந்தார்கள். அதில்ஓவிய விமர்சகர் சனாதனன் சென்னை ஓவியக் கல்லூரியின் ஆரம்பக்கால சரித்திரத்தில் தொடங்கி மருது வரை வளர்ந்து வந்திருக்கும் வளர்ச்சியைப் பற்றி பன்முகநோக்கில்குறிபிட்டுச் சொல்லும்அளவிற்கு விரிவாக எழுதியிருந்தார். வாழும் காலத்திலேயே படைப்பாளியை கௌரவிக்கும் நோக்கில் உயிர் எழுத்து எடுக்கும் முயற்சிகள் குறிப்பிடத்தக்கவை. ஆனால் ஓர் இதழ், ஓர்ஆளுமையைப் பற்றிய பதிவுகளை வெளியிடவேண்டும் என விரும்பினால் கொஞ்சமாவது மெனக்கெட்டு பலரிடம் படைப்புகளைப் பெற்று அது நிறைவெட்டும்வரை பொறுத்திருந்து செவ்வனே கொணர வேண்டும். அதுதான் சிற்றிதழ் தருமம்.உயிர் எழுத்தின் வளர்ச்சி ஆரோக்கியமானதாக இருக்கவேண்டும் என்ற என்னுடைய அதீத ஆவல் கரணமாக இதை இங்கு பதியவைப்பதாக நீங்கள் எடுத்து கொள்ளவேண்டும். இடைநிலை பத்திரிகைகளைமுழுக்க வளர்ந்த எழுத்தாளர்கள் வலைத்துப் போட்டுக்கொண்ட ஒரு காலகட்டத்தில் புதிய படைப்பாளிகளுக்கு ’வெளி’யே இல்லாமல் போய்விட்டது. அந்தப் பள்ளத்தை நிraப்பும் முயற்சியைஉயிர் எழுத்து வலிமையாகவே செய்கிறது. எஸ்.வி.ஆரின் தொடர் பங்களிப்பை இணைத்துக் கொண்டு இளைய தலைமுறையினருக்கும் சேர்த்து வாய்ப்பளிக்கும் ஆசிரியர் குழுவின் முயற்சிபோற்றத்தக்கது. இவ்விதழில் வந்த மருது சார் கட்டுரைகளைப் படித்தபோது மருதுவைப் பற்றிய என்னுடைய அனுபவங்கள் மேலெழுவதை என்னால் தவிர்க்க முடியவில்லை.நான் 90களின் வாசகனாகமட்டுமேஇருந்த காலத்தில் வெளிவந்த கவிதை, சிறுகதை, கட்டுரை புத்தகங்கள் மருதுவின் அட்டை ஓவியத்தோடுதான் பெரும்பாலும் வெளிவரும்.அதன் அட்டைகள் பொதுத்தன்மையிலிருந்து நகர்ந்துதனித்துத் தெரியும்அளவிற்கு அதன் காத்திரம் கவரும்படியாக மிளிரும். எழுத்துத் தரத்தைத்தாண்டி மருதுவின் ஓவியங்களுக்காகவே பல புத்தகங்களை நான் நண்பர்களிடம் திருடி இருக்கிறேன். அவர் பயன்படுத்தும்வண்ணங்கள் எனக்கு வசீகரமானவை. அவரின் கோடுகளில் இருந்து வெளிவரும் மனித உருவங்கள் கலைத்துவமானவை. அடர்த்தியான கருங்கோடுகள் நம் கண்களைஊமையாக்கிவிடுபவை.அதில் தென்படும் முரட்டான மாந்தர்கள் நம்மைக் கவர்ந்திழுக்கக் கூடியவர்கள். அவரின் ஓவியங்களுக்கு பரவலான ரசிகர்கள் இருந்ததைப் போல அவரின் மெலிந்த அட்சரங்களுக்கும் அத்தனை ரசிகர்கள் இருப்பார்கள்.புத்தகத்தின் அட்டையை மெருகேற்றுவதில் கோட்டிற்கும்,ஓவியத்திற்கும்,வண்ணத்திற்கும்,எழுத்துருக்களுக்கும் இடையே பெரும் போட்டியை பார்வையாளனிடம் நிகழ்த்தச் செய்யும்வலிமை மருதுவின்ஓவியங்களுக்கே உரித்தவை. மருதுவின் ஓவியங்கள் சிறு வட்டத்தினை உடைத்துக்கொண்டு பிரபஞ்சத்தை நோக்கி விரிந்த காலத்தில் வெகுஜன ஊடகங்கள் அவரை அப்படியே அள்ளிப் பூசிக்கொள்ளக் தயாராகியது அவருக்குக்கிடத்த பெரிய வெற்றியல்லாமல் வேறென்ன. பத்திரிகைகளின் அடுத்த கட்ட அலங்காரத்திற்கு மருது பலமாகவே பயன்பட்டிருக்கிறார்.அதற்கான முன்சால்லை ஆதிமூலம் உருவாக்கியிருந்தது மருதுவுக்கு சற்று சுமைகுறைக்கும் காரியமாக அமைந்தது.அவரது படத்தோடுவெளியாகும் படைப்புகளைக் கண்ட படைப்பாளி எவரும் அக்காலத்தில் மகிழாமல் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.அதையொரு அங்கீகாரமாகவே எழுத்தாளர்கள்கருதிய காலமது.மருதுவின் படைப்புகளை மட்டுமே ரசித்த எனக்கு அவருடன் முதல் பரிச்சயம் 2000-ம் ஆண்டு நிகழ்ந்தது. ஒரு வாரப்பத்திரிகையில் வேலை கிடைத்து சென்னைக்கு வந்த சிலமாதங்களிலேயேஅவரை சந்தித்தேன். அவரின் பழைய நினைவுகளை அசைபோடும் பகுதிக்காக சந்திக்கலாமா என்று தொலைபேசியில் கேட்டேன். உடன் இன்முகத்தோடு வரச் சொன்னார்.நந்தனம் தேவர் சிலையைத்தாண்டியுள்ள தன் காலனியின் முகவரியைக் கொடுத்து மாலையில் சந்திப்பதாகவும், வீட்டிற்கு வந்துவிடுங்கள் என்றும் பணித்தார். சென்னையின் புதுமுகவாசியான நான்அவரது முகவரியை கண்டுபிடித்துப் போவதற்குள் போதும் போதும் என்றாகிவிட்டது. அப்போதெல்லாம் இன்றுள்ளதைப் போல் செல் வசதிகள் இல்லை. தவறிய அழைப்பைக் கொடுத்துசங்கேத மொழியில் எல்லாம் விஷங்களை பரிமாறிக்கொள்ள முடியாது. இன்கம்மிங் கால்களுக்கே காசழுத காலம்.அவரது அப்பார்ட்மெண்ட்டிற்குள் நுழைந்த பின்பும் கூட அவரது வீடு என் கண்களுக்கு ஆக்காட்டியே நின்றது.ஒருவழியாக வீட்டின் அழைப்புமணியை அழுத்தியபோது அவர் வீட்டின் கறுப்பு கேட்டில் பித்தளைத் தகட்டில் பொரித்த மருது பெயர்ப்பலகை சற்று நிம்மதியை எனக்குப் பரிசளித்தது.இன்றைக்கும் எனக்கு பசுமையாக நினைவுள்ளது. பெரிய ஆளுமை ஒருவரை சந்திக்கப் போகிறோம் என்ற பதற்றத்தில் எனக்கு அடிவயிறு கலக்க, பெரும் சிக்கலாய்ப்போனது. சிரித்த முகத்தோடுவீட்டிற்குள் அழைத்த திருமதி மருதுவிடம் நான் முதலில் கேட்ட கேள்வி, கழிவறை எங்கிருக்கிறது என்பதுதான். மருது இப்போதுதான் வெளியில் கிளம்பியதாகவும் சற்றைக்குள் வந்துவிடுவார்என்றும் திருமதி பதிலளித்ததை பாதி காதில் வாங்கிக்கொண்டு கழிவறைக்குள் புகுந்துவிட்டேன். எதனாலோ மனதிற்குள் பிடிங்கித்தின்னும் கூச்சம் வெறி நாயைப்போல்திரிந்துகொண்டிருந்தது அன்று.என் வேலைகள் சுகமாக முடிந்து வெளித் திரும்பியபோது, மருது தரையில் விரித்திருந்த மெத்தையில் அமர்ந்திருந்தார்.சுவற்றில் நான் வாசகப் பருவத்தில் ரசித்த நகல் ஓவியத்தின் அசல்சிரித்தபடி தொங்கியது. அதற்கும் எனக்குமான உறவோடு மருதுவிடம் பேச்சைத் தொடங்கினேன். அவரோ,” ஓஓஓஓ....அதுவா” என்று பேச்சை நீட்டாமல் உடன் முடித்துக்கொண்டார்.வார்த்தகளை விரயமடிப்பதில் உவப்பற்றவர் மருது என்பதைப் புரிந்துகொண்டேன்.அவரது பரபரப்பு எனக்குப் பிடிபடவில்லை. பேசி முடித்துக் கொண்டு வெளியில் வந்து எதிரில் உள்ள மரத்தோடு அவரை நிற்க வைத்து படமெடுத்தார் என்னுடன் வந்த நிழற்படக் கலைஞர்.அவரது பளீர் வெள்ளை உடுப்பு, அறிவுத்தனமான புன்னகை,கவர்ச்சியான நரை,அழகான நீலநிற ஜீன்ஸ், வட்டமான மூக்குக் கண்ணாடி என்று அவரது உருவம் எனக்குள் வீடுவரை தொடர்ந்துகொண்டே வந்தது.அவரிடமிருந்து எனக்கான அவரின் நகலை நான் எடுத்து வந்ததை மருது அறிய வாய்ப்பில்லை. அவர் எங்களை வழியனுப்பும் முன் ”ஒரு விஷயம் கடற்கரய்... ..................நான்சொன்ன இந்தவிஷ்யத்தைமட்டும் குறிப்பிட்டு எதையும் எழுதிடாதீங்க” என்றார். அதை இன்று வரை கடைப்பிடித்து எழுதாமல் தவிர்க்கிறேன்.எங்களை வழி அனுப்பிவிட்டுச் சென்றவரை திருப்பிப் பார்த்தேன். அப்படியொரு வேக நடை அவரிடம். அது மருதுவின் கோடுகளைப் போல வலிமை,வேகமானவை.
***********

ஏறக்குறைய காட்சிமொழியிலான உலகத்தில் நாம் இன்றைக்கு வாழ்கிறோம். அதனால்தான் எந்தத் தகவல்களையும் காட்சிவடிவத்தில் காண விரும்புகிறோம். காட்சி மொழி என்பது நம் அறிவைத்தீர்மானிப்பதாய் செயலாற்றுகிறது. அதன் போக்கில் உண்மை என்பது நம்மிடம் கட்டமைக்கப்படுகிறது. மருத்துவ ரீதியான கண்டுபிடிப்பில் மூலைக்கும் கண்களுக்கும் நேரடித்தொடர்பு இருப்பதாகவும் நிறச்சேர்க்கைகளை அதன்பொருட்டே நாம் உள்வாங்கிக் கொள்வதாகவும்மருத்துவர்கள் தெரிவிக்கிறார்கள்.பிம்பம் என்பது மூளையுடைய பிரதிபலிப்பு.அப்படிப் பார்த்தால் சரியான மொழி என்பது லிபிகளில் மட்டுமே இல்லை. காண் புலத்தில் சம அளவில் இயக்கம் கொள்கிறது. ஆக, மருத்துவம் அறிவுறுத்தும் அறிவுலகத்தில் வந்து நிற்கிறோம் நாம்.அதனால்தான் நமது எல்லா நடவடிக்கைகளுக்கும் பொருள் சொல்ல முற்படுகிறது மருத்துவ உலகம்.காட்சிமொழி நிர்வகிக்கும் இன்றையகாலத்தில் ஊடகத்துறையில் முக்கியப்பங்காற்றும் ஓவியமும் தனது அடுத்த கட்டத்தை தழுவிக்கொள்ளத் துவங்கியுள்ளது. அனிமேஷன் போன்றபுதிய வடிவத்தினை பூசிக்கொள்ளவும் ஆரம்பித்திருக்கிறது. இதையொட்டிதான் மருதுவின் இன்றைய ஓவிய மொழியினை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அவர் தனது பழைய சாயைகள் அனைத்தையும் புறந்தள்ளிவிட்டு முற்றிலும் மாறுபட்ட ஓர் நவீனம் கடந்த உலகத்திற்குள் பயணிக்கப் போய்விட்டார். மரபின் பிசுறுகளுக்காக மருதுவைக் கொண்டாடியவர்களுக்கு அவரின்தற்கால ஓவியங்கள் நிறைவளிப்பதில் இன்றைக்கு சில தடைகள் உருவாகியுள்ளன. அவரது புதிய காண்மொழியோடு ஒப்பிடுகையில் நம்மவர்களின் ரசனை மொழி கொஞ்சம் மட்டுப்பட்டிருக்கிறது.பழைய பார்வையாளனின் ரசனையின்உயரம் சற்று குன்றியிருக்கிறது.அவரது ஓவிய மொழிக்கும் பழைய பார்வையாளனின் காண் புலத்திற்கும் ஒரு பள்ளம் உண்டாகியிருக்கிறது. மரபின் இழைகளுக்காக மருதுவின் கோட்டினைக்கொண்டாடிய தலைமுறையினர் தேங்கி நிற்கிறார்கள். இது மருது தலைமுறை ரசிகர்களுக்கு நேர்ந்திருக்கின்ற பிரச்னை. இன்றைய தலைமுறைக்கு மருதுவின் அசைவுறும் நிழல்மனிதர்களை உள்வாங்கிக் கொள்வதில் சிக்கல் இராது.ஏனென்றால் இன்றைய பின்நவீன உலகத்தில் அனைத்தம்சங்களும் கேலிச்சித்திரத் தனம் கலந்திருக்கின்றது.எல்லா திரு உருவங்களிலும்கார்ட்டூன் தன்மை கலந்திருக்கிறது.ஆக, அனைத்திலும் கார்ட்டூன் அம்சமே பிரதானம் வகிக்கின்றன.கேலி என்ற கலைக்கு சம்பந்தமில்லாத கருப்பொருள் கலையோடு கை குலுக்கிக் கொள்கிற ஒரு நிலை கலை உலகத்திற்குள் புதிய வரவாக வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. அப்படியென்றால் ஒவ்வொரு பாத்திரத்தோடும் அதன் கார்ட்டூன் தன்மையை சேர்ந்தே ஒரு ஓவியன் காட்சிப்படுத்தும் தேவை உருவாகியுள்ளது.அப்படிப்பட்ட படைப்புகளை ரசிக்கும் மனநிலை சென்ற தலைமுறையினருக்கு இல்லையென்றே சொல்வேன்.கலையோடு கேலிகள் கலப்பதில் உவப்பற்றவர்கள் அவர்கள். ஆனால் மருதுவோதலைமுறையைத் தாண்டும் கலைஞனாக தன்னை அடையாளப்படுத்த ஆரம்பித்துவிட்டார். இன்றைய இளம் தலைமுறையினரோடு தன் ரசனையை இணைக்கும் புள்ளிக்கு தன் கோடுகளை நீட்டும்அளவுக்கு பின்நவீன கலைப்பிரதிகளோடு தன் கோட்பாட்டினைக் கொண்டு கலக்கிறார். தன் பழைய புள்ளியிலிருந்து மருது நகர்ந்திருப்பது எதேச்சையானதல்ல; கருத்தியல் ரீதியானது.தலைமுறை ரீதியானது.கருத்தியல், கோட்பாடுகளின் அளவுகோள்களோடு தன் படைப்பை வெளிப்படுத்தியதில் சென்ற தலைமுறை ஓவியர்களில் மிக முக்கியமானவர் மருது. அவரது படைப்புகள் பற்றி தீர்மானமானகருத்தியல்கள் மருதுவிடம் வெளிப்படையாகவே உள்ளன. அரசியல் செயல்பாடுகளை தெளிவாக முன் வைப்பதில் மருது அளவிற்கான ஓர் ஓவியன் இளையதலைமுறையில் உருவாகவே இல்லை.ஓவியத்தின் மூலம் மருது முன்வைத்த அளவிற்கு தன் கருத்தியலை பிரதியளவிலும் முன்வைத்திருக்கிறார். சமகால இலக்கியப் பிரதி,படைப்பாளிகளோடு மருதுவிற்கு இடைவெளி இல்லாத ஒரு சம்பந்தம் இருக்கிறது. சங்க இலக்கியம் தொடங்கி சமகால இலக்கியம் வரை மருதுவோடு எவரும்விவாதிக்கலாம்.அவற்றோடு அறிதலுண்டு அவருக்கு. இன்றைய இளம்தலைமுறை ஓவியர்கள் நாளிதழ்களைக்கூட வாசிப்பதில்லை என்று பகிரங்கமாக மேடைகளில் தெரிவிக்கிறார்கள்.அதில் அவர்களுக்கு எவ்விதக் கூச்சமும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை. படிக்காத, கலை உலகத்தோடு தொடர்பற்ற சாதாரண ஒரு விவசாயிக்கு நாட்டின் அரசியலோடு தொடர்பிருக்கும் அளவிற்குக் கூட ஒரு கலைஞனுக்கு நாட்டின் அரசியலோடுதொடர்பில்லை என்பதிலிருந்தே நம் அடுத்த கலை தலைமுறை அரசியல் எப்படி கெட்டுப்போய்க் கிடக்கிறது என்பதை உணர்ந்துகொள்ளமுடிகிறது. அரசியலோடு தொடர்பை அறுத்துக்கொள்கிற ஒரு படைப்பாளியின் படைப்பைமக்கள் எப்படி கொண்டாடுவார்கள் என்று எதிர்பார்க்க முடியும். ஆக, கலைத்துறையின் வேராக இருக்கிற ஓவியத்தில் இன்று ஊனம் உண்டாகியிருக்கிறது.இந்த ஊனத்தை ஓரளவிற்கு காப்பாற்றும் அரும் பணியை மருது போன்ற பழைய தலைமுறையினர் செய்திருக்கிறார்கள். மருதுவின் பழைய கோடுகள் ஏற்படுத்திய அதிர்வுகள்அளவுக்கு அவரின் இப்போதைய கோடுகள் கூடுதல் பலம் இல்லாததுபோல் நிற்கின்றன. வலிமை என்பது அவரின் பழையகோட்டில் ஒரு வன்முறையைப்போல நிகழ்த்தப்பட்டுள்ளது.அது ஆழ்மன கலையாற்றலின் தங்குதடையற்ற வன்முறை அல்லது பாய்ச்சல். ஆனால் இப்போதையகோடுகளில் சாந்தம் தவழுகிறது. எள்ளல் கூடி நிற்கிறது. எல்லா உருவங்களும் காற்றில் கலைவதைப்போல் கலைகின்றனர்.கண்ணாடியில் மறைவதைப் போல் மறைகின்றன.நிழற்உருவங்கள் அசலோடு மோதுகின்றன. சித்திரங்களோடு அதன் குணநலன்களும்மோதிச் சிதைவுறுகின்றன.ஆகவே அதில் பாய்ச்சல் மென்மையாக வெளிப்படுகிறது.
நான் முன் வேலை செய்த அப்பத்திரிகையை விட்டு விலகி வேறு இதழில் சேர்ந்த பிறகு மருதுவை ஒரு தொடருக்கு படம் போடச் சொல்லி அழத்தேன்.இம்முறையும்மறுக்காமல் சரி தான் அவரது பதிலானது.பல படைப்பாளிகள் பங்கேற்கும் அத்தொடருக்கு மருதுவால் கனம் சேர்க்க முடியும் என்று நாங்கள் எல்லோரும் நம்பினோம். பலவாரங்களை தாண்டி தொடர் வெற்றிபெற்றது. மருதுவின்ஓவியங்களில் கறுப்பு அதிகமாக இருப்பதாகவும் அதை குறைத்தால் நல்லதென்றும் பலர் விரும்பியதால் அவரிடம் சொன்னேன்.அவரோ வழக்கம் போல கோபத்தை கூட்டிப் பேசினார்.அவர் கோபப்படும் தருணம் அந்த மாதிரி சந்தர்ப்பமாகவே இருக்கும் என்பதால் நான் மௌனியாகியிருந்தேன். நியாயம் பேசும் தருணமல்ல இது என்பதால் உருவான மௌனம் அது.தொடருக்கு படம் வரைவதாக இருந்தால் எழுத்தாளரின் பெயர் எந்த அளவிற்காக எழுத்துருவில் போடப் படுகிறதோ அதே அளவுக்கு தன் பெயரையும் போடவேண்டும்என்று வலியுறுத்திய கையோடுவரைய ஆரம்பித்தார். அவரின் அணுகுமுறை எனக்குப் பிடித்திருந்தது.படைப்பாளிகள் எல்லோரும் சமமே. எழுத்து ஒரு மொழி என்றால் கட்சியும் ஒரு மொழியே.